0'dan 100'e Harry Kane'in müthiş hayat hikayesi

Çocukken başarısızlık, komik geliyor. Çok iyi hatırlıyorum. Evimizin yanında park vardı. Babam ve abimle gider, iki ağacı kale yapar ve futbol oynardık. Bunu yaparken çok mutluyduk. O yıllarda Arsenal alt yapısında oynuyordum. Düşman sınırları içindeydim ama ne yalan söyleyeyim benim için büyük bir fırsattı.

8 yaşındayken babam yanıma geldi ve ''Sana bir şey söylemem gerekiyor'' dedi. Elini omzuma koydu ve ''Harry... Arsenal seni takımdan attı'' dedi.

Bir tepki veremedim. Açıkçası bunun ne anlama geldiğini bile bilmiyordum, çok gençtim. Babam ne beni, ne de Arsenal'i eleştirdi. Sadece ''Merak etme Harry. Daha çok çalışacağız ve sana başka bir takım bulacağız. Tamam mı?'' diye konuştu.

Şimdi o zamanlara bakınca babam olmasa daha çok üzüleceğimi görüyorum. Başka bir baba olsa, oğlunun başarısız olmasının ardından daha sert tepki gösterebilirdi. Ama benim babam, üzerimde hiç baskı yapmadı. Her zaman pozitif davrandı.

Bölgesel takımlarda oynamaya başladım ve bir maçta Watford scout ekipleri beni beğenmiş. Beni denemeye çağırdılar. Deneme maçı ise Watford - Tottenham maçıydı... Bu maç, Tottenham alt yapısına katılmamı sağladı.

Beyaz forma, üzerime daha çok yakışıyordu. Arsenal'e karşı oynadığım ilk maçı hatırlıyorum. 8 yaşındayken beni kovmuşlardı. Saçma gelebilir ama Arsenal'e karşı ne zaman oynasam ''Hadi bakalım kim haklı, kim yanıldı'' diyorum.

Premier Lig'de 100 gole ulaştığım için çok mutluyum. Tottenham, beni 2 yıl kiralık olarak başka takımlara gönderdiğimde Premier Lig'de bir gol bile atabilecek miyim acaba diye düşünüyordum. Ama, kiralık gittiğim takımlarda da çok şey öğrendim.

Mesela kiralık olarak 2012 yılında Millwall forması giyiyordum. Takım küme düşme hattındaydı ve kritik bir maç oynuyorduk. Millwall taraftarları başka bir seviye. Çok tutkulular. Hakem, hatalı bir karar verdi. Bu kararın ardından tüm taraftarlar sahaya bir şeyler atmaya başladı. Kafamın yanından bir sürü cisim uçuyordu. Henüz ilk maçlarımdan birisiydi ve ''Vay canına, bu resmen çılgınlık'' dedim.

Soyunma odası konuşmaları da çok ilginçti. Futbolcular ''Eğer küme düşersek maaşımın yarısını keserler'' veya ''Küme düşersek kontratımızı sonlandıracaklar'' diyorlardı.

Milwall'da yaşadıklarımdan sonra artık çocuk olmadığımı farkettim. Bunu öğrenmek, benim için önemliydi. Millwall taraftarlarını çok seviyorum. Bazen aşırı çılgın olsalar da...

Bir sonraki sene Tottenham, malesef yine beni kiraladı. O zamanlar Championship'te oynayan Leicester City'e kiralık olarak gittim. Ama Leicester'da oynama fırsatı bulamadım. ''Championship takımı Leicester City'de bile oynayamıyorken Premier Lig takımı Tottenham'da nasıl oynayacağım'' diye kendime sorup duruyordum.

Kariyerimde ilk kez karamsar olduğum anlardı. Babama ayrılmak istediğimi söyledim. Ailece tartışık. Babam, sonunda ''Bak evlat, çalışmaya devam et. Bunu atlat, her şey daha iyi olacak'' dedi.

Birkaç hafta sonra merdivenlerde oturmuş YouTube'dan NFL videoları izliyordum. Videoları izlerken karşıma NFL yıldızı Tom Brady'nin belgeseli çıktı.

Tom Brady'nin hayatını kendime çok benzettim. Brady, NFL draftında 199. sıradan seçilmişti. Kendi çektiğim zorlukları, Brady'nin de çektiğini gördüm. Ondan kimse bir şey beklemiyordu. Sıradan bir çocuktu. Bana da ''Golcü bir forvet değil'' deniliyordu...

Eski takımım Milwall ile maçımız vardı. Defans oyuncusu bana ''Hey Harry, daha sarı kart görmedim'' dedi. Ne dediğini anlamadım, ardından ''Bir sarı kartımı senin üzerinde kullanacağım'' dedi. Üstüme oynuyordu. Bir pozisyonda topa beraber yükseldik. Ondan daha yukarıya yükseldim ve topu kafa vuruşu ile ağlara gönderdim. Hem ona, hem kendime hem de herkese ezilmeyeceğimi gösterdim.

Bir sonraki sezon Tottenham'a döndüm. Teknik direktörü Andre Villas-Boas, beni tekrar kiralık olarak göndermek istedi. Benimle ilgilenen çok sayıda iyi takım vardı ama benim hayalim o takımlarda oynamak değildi. Hayalim Premier Lig'de oynamak değildi, Tottenham formasıyla Premier Lig'de oynamaktı.