Detroit Pistons koçu Dwane Casey, Pistons'ın sitesinde, George Floyd'un ölümüyle ilgili açık bir mektup yayınladı.
Casey, oğlunu yetiştirdiği dönemde Floyd'un ölmesinden sonra oluşan öfkeyi, çocukken Kentucky'de büyüdüğü dönemle karşılaştırdı.
İfadesinin sonuna doğru Casey, sistemik değişim ve kültürel değişim çağrısında bulundu.
Casey'nin tam açıklaması şu şekildeydi:
"Elli dört yıl önce, okulların ayrıldığı Kentucky kırsalında yaşayan sekiz yaşında bir çocuktum. Hoş karşılanmadığım ve istenmediğim, bir beyaz okuluna gitmiştim. O zaman bana yapılan hareketleri kaydetmek için cep telefonu, 7/24 kapsama alanı olan kablolu haber istasyonları ve durumun gerçekliğini kaydetmek, destek olmak ya da kınamak için sosyal medya da yoktu. Ama sekiz yaşında bir çocuk olarak neler hissettiğimi tam olarak hatırlıyorum. Kendimi çaresiz hissediyordum. Hiç görüldüğümü, duyulduğumu ve anlaşıldığımı hissetmiyordum. Bir zamanlar koçluk yaptığım ve evim olarak adlandırdığım Minneapolis'te George Floyd'un öldürülmesini takip eden günlerde gerçekleşen olayları izlerken, birçok kişinin aynı duyguları hissetmeye devam ettiğini görüyorum; çaresiz, sinirli, görünmez ve kızgın.
Öfkeyi anlıyorum, çünkü liste genişlemeye devam ediyor: Ahmaud Arbery, Breonna Taylor, George Floyd. Adaletsizlikler artmaya devam ediyor ve hiçbir şey değişmiyor gibi görünüyor.
Elli dört yıl sonra, oğlum şimdi sekiz yaşında ve büyüdüğü dünyaya bakarken merak ediyorum, her şey gerçekten ne kadar değişti? Görünen yerlerde, ne sıklıkla yargılanıyor? Görüldüğü, duyulduğu ve anlaşıldığı bir dünyada mı büyüyor? Çaresiz mi hissediyor? George Floyd ya da Ahmaud Abrey'ye yapılan muamele ona da yapılacak mı? Onun sekiz yıllık dünyasını, benimkinden daha iyi hale getirmek için son 54 yılda gerçekten ne yaptık? Hepimiz daha iyi olmalıyız.
Birbirimizi görme ve duyma şeklimizi değiştirmeliyiz. Adalet sistemini adil kılacak çözümler bulmak için birlikte çalışmalıyız. Siyah, beyaz ve kahverengi insanlar, yeni cevaplar bulmak için birlikte çalışmak zorundalar. Farklı ırktaki insanların tüm yaşamımız boyunca karşılaştıkları sistemik sorunları durdurabilmemizin tek yolu dürüstlük ve şeffaflıktır. İnsanların şu anda neden bıkmış hale geldiklerini anlamalıyız. Bu, en doğru haliyle empati yapmayı gerektirir. Bir kültür değişimi gerektirir, hareket gerektirir. Artık adaletsizliği durduralım. Başka bir kuşağın, eşit olmayan muamele gördüğü bir dünyada yaşamaya devam etmesine izin vermeyelim. Şimdi, gerçek değişimin zamanı."
Casey, oğlunu yetiştirdiği dönemde Floyd'un ölmesinden sonra oluşan öfkeyi, çocukken Kentucky'de büyüdüğü dönemle karşılaştırdı.
İfadesinin sonuna doğru Casey, sistemik değişim ve kültürel değişim çağrısında bulundu.
Casey'nin tam açıklaması şu şekildeydi:
"Elli dört yıl önce, okulların ayrıldığı Kentucky kırsalında yaşayan sekiz yaşında bir çocuktum. Hoş karşılanmadığım ve istenmediğim, bir beyaz okuluna gitmiştim. O zaman bana yapılan hareketleri kaydetmek için cep telefonu, 7/24 kapsama alanı olan kablolu haber istasyonları ve durumun gerçekliğini kaydetmek, destek olmak ya da kınamak için sosyal medya da yoktu. Ama sekiz yaşında bir çocuk olarak neler hissettiğimi tam olarak hatırlıyorum. Kendimi çaresiz hissediyordum. Hiç görüldüğümü, duyulduğumu ve anlaşıldığımı hissetmiyordum. Bir zamanlar koçluk yaptığım ve evim olarak adlandırdığım Minneapolis'te George Floyd'un öldürülmesini takip eden günlerde gerçekleşen olayları izlerken, birçok kişinin aynı duyguları hissetmeye devam ettiğini görüyorum; çaresiz, sinirli, görünmez ve kızgın.
Öfkeyi anlıyorum, çünkü liste genişlemeye devam ediyor: Ahmaud Arbery, Breonna Taylor, George Floyd. Adaletsizlikler artmaya devam ediyor ve hiçbir şey değişmiyor gibi görünüyor.
Elli dört yıl sonra, oğlum şimdi sekiz yaşında ve büyüdüğü dünyaya bakarken merak ediyorum, her şey gerçekten ne kadar değişti? Görünen yerlerde, ne sıklıkla yargılanıyor? Görüldüğü, duyulduğu ve anlaşıldığı bir dünyada mı büyüyor? Çaresiz mi hissediyor? George Floyd ya da Ahmaud Abrey'ye yapılan muamele ona da yapılacak mı? Onun sekiz yıllık dünyasını, benimkinden daha iyi hale getirmek için son 54 yılda gerçekten ne yaptık? Hepimiz daha iyi olmalıyız.
Birbirimizi görme ve duyma şeklimizi değiştirmeliyiz. Adalet sistemini adil kılacak çözümler bulmak için birlikte çalışmalıyız. Siyah, beyaz ve kahverengi insanlar, yeni cevaplar bulmak için birlikte çalışmak zorundalar. Farklı ırktaki insanların tüm yaşamımız boyunca karşılaştıkları sistemik sorunları durdurabilmemizin tek yolu dürüstlük ve şeffaflıktır. İnsanların şu anda neden bıkmış hale geldiklerini anlamalıyız. Bu, en doğru haliyle empati yapmayı gerektirir. Bir kültür değişimi gerektirir, hareket gerektirir. Artık adaletsizliği durduralım. Başka bir kuşağın, eşit olmayan muamele gördüğü bir dünyada yaşamaya devam etmesine izin vermeyelim. Şimdi, gerçek değişimin zamanı."
